Page 128 - ebook.msu.ac.th
P. 128
128 ณรงค์ศักดิ์ ราวะรินทร์
๕๓๖
พระยาทั้ง ๒ ว่าเผือ ข้าทั้ง ๒ อยู่ดอมกันยังจักมีอายุยืน
๕๓๗
ปานใดจาเจ้ารัสสีบ่ได้แต่งเป็น อายุวะฒะนะเพด คันว่ามักมีอายุยืน
ก็ได้ไปอยู่ป่าหิมมมัพพานดอมเฮาผิปฏิบัดเม็ก (เมือ?) จุตติเกิดเป็นท้าวพระยา
เสวยสุกขก็ได้
ท่อว่าพระยาทั้ง ๒ เสวยราสที่นี้ก่อนเทินเฮาหากจักมาเอาพายหน้าพุ้น
แล
เจ้ารัสสีสั่งสอนสาสตรสินแก่พระยาทั้ง ๒ ไว้ว่าเมื่อหน้าจั่งแต่ง
ยาสิทธิเตช ให้เจ้าสุริยกุมมานกินเทิน เจ้ารัสสีปงนัคคละ (นัคคระ) นามเมือง
ว่า อโยธิยาทวารวัตตินครแล เหดว่าเอาหมากนาวสี เคืออมรณี หมากขัดเค้า
หมาก (หนาม) พระยา มาก่อแฮกหดสง พระยาทั้ง ๒ นั้น เป็นนิมิดแล้ว
๓/๑๓/๑ เจ้ารัสสีหนีไปทางอากาส สู่ป่าหิมมมัพพานดังเก่าหั้นแล
แต่นั้นอายุเจ้าสุริยกุมมานได้ สิบหกปี แล้วคองดูพระเจ้าตนพ่อ๓ ปีบ่
มา จีงยอรี้พน ไปน าราทนาเอามา พระยาตนพ่อจีงปฏิสรัฏฐานต้านจารจากับ
๕๓๘
พระยาอโยธิยา พระยาพ้อมกันว่า บ่ควรคืนเสวยราส บ้านเมืองแล้วจัก
๕๓๙
ปละค าเจ้ารัสสีตนเป็น คู เสียบ่ได้
บัดนี้เจ้าสุริยกุมมานมาฮอดควรราชาพิเสกคืนเมือเสวยราสบ้านเมือง
เทิน เมื่อนางเทวีจักธรงคัภวันนั้นฝันเห็นตาวันเข้าอยู่ในบังคับปราสาท
เป็นรัสสมีออกซู่ด้านไปซู่ทิสสแท้ดีหลี เหมือนดั่งบุรสมพพาน (สมภาร) เจ้ามี
มากเหลื่อมง า เฮาจักละมาบ้านเมืองมาหลิ้นกินในที่นี้แล เจ้ารัสสีมากูนาก็เป็น
๕๓๖
หมายถึง ฉัน, ข้า, กู เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑
๕๓๗
อายุวัฒนะเพช-ผู้ปริวรรต
๕๓๘
ฉบับของหอสมุดแห่งชาติ (๒๔๘๓) กล่าวว่า พระยาโยธิกา
๕๓๙
ครู-ผู้ปริวรรต
