Page 206 - ebook.msu.ac.th
P. 206
206 ณรงค์ศักดิ์ ราวะรินทร์
เสนาอามาสทั้งหลาย เอาสันทะกัน หนีจากเมืองสีโคตรบอง
มาส้างเมืองที่นี้ จีงราชาพิเสกลูกนางเทวีบุปผา เสวยราสเป็น ๕/๑๘/๒ (ปุ)
๘๑๙
พระยามรุกขนคร ในป่าไม้บก (ป่าไม้รวก) ที่นี้แล
ยามนั้นเมื่อนางสีรัตตะนะเทวีฮ้อยเอ็ดปักตู ประสูดเฮาได้ ๗ วันแล้ว
ดังนั้น แม่อันเฮาจุตติประ (ปละ) เฮาเสีย มาเกิดในวงสาพระยามรุกขนคร
พระยาเล่าเอาเป็นลูก มหาราสเจ้า จุตติน ามาเกิด เป็นลูกพระยามรุกขนคร
มหาราสแลเทวีแก้ว เป็นพ่อแม่เฮาหั้นแล เฮาได้ขานค ามหาราสทั้ง ๒ พ่อแม่
เฮา หลงมาในที่นี้หั้นแล
พระยาแลนางเทวี ได้ฟังธัมมอติตะชาส ดอมมหาเถนเจ้าตนลูก
เหมือนดังเห็นยังชาตติอันก่อนดอมน้ าตาลวดตก ซึ่งมหาราส เถนเจ้า
คนทั้งหลาย ฝูงเป็นข้อยหัทธบาส (หัตถบาส) เห็นน้ าตาเจ้าตกบ่ขาด ลวดมี
โทมมะนัส ไห้ยินมากนัก เป็นอันมีนั้นในบังคับปราสาท โฮงหลวง ก็มีหั้นแล
นางเทวีแก้ว ๕/๑๙/๑ จีงถามมหาเถนเจ้าว่า เมื่อผู้ข้าจุตติจากประเจ้ากู
เสียแต่น้อยนั้น ไผผู้เลี้ยงเจ้ากูนั้นจา
มหาเถนเจ้าว่า นางเลี้ยงพ่อนมกับทั้งนางฝูงเป็นปรท (บาท) บริจาก
มหาราสเจ้าหากเลี้ยงแล เมื่อบ้านเมืองฮ้อยเอ็ดปักตูแตกนั้น นางทั้งหลาย
บางพ่องหนีคืนเมือสู่บ้านเมืองแห่งตน นางเลี้ยงพ่อนม จีงฮักสาเฮา เมื่อตก
เมืองสุวัณณภูมมแต่น้อย เจ้าสังฆะรักขิตต จีงเอามาบวดสั่งสอน แล้วหนีเมือ
สู่เมืองราชคึหพุ้นแล
ยามนั้นพระยาสุมิตตธัมมเจ้า คึดฮอดเมื่อพระยาจันทบุรีแปงปราสาท
ผ้าสาดกใส่ดอกปุณฑรึกมาวันนั้น
พระยา ถามมหาเถนเจ้าว่า อรหันตาเจ้ามีในเมือง ภูมมะสถานหั้น
กี่ตนก็ข้าจา
๘๑๙
มีการจารแก้ไขเพิ่มเติมไว้ในส่วนแผ่นสุดท้ายที่ ๕/๒๘/๑ กล่าวว่า “บัดนี้หั้นแล เสนาอามาส
ทั้งหลายเอาสันทะกันหนีจากเมืองสีโคตรบองมาส้างเมืองที่นี้จีงราชาพิเสกลูกนางเทวีปุบผาเสวย-
ราช เป็นพระยามรุกขนครในป่าไม้ฮวกที่นี้”
