Page 33 - ebook.msu.ac.th

๒๔

สองนายย้าน ปบเบื้องโตนตะลิ่ง
เขือก็ลอยข้ามน้้าของ เบื้องสะแม้งตาย

พวกพระวอฆ่า ทางเวียงจันทน์ห้าพันเศษ

เหลือแต่คนขี้ย้าน โตนน้้าแล่นหนี

ตั้งแต่ตะลุมบอน ฆ่าฟันกันจนสว่าง

คันว่า ฮู้แจ้งแล้ว เศิกก็เสี้ยงขาดมื้อ แท้แล้ว

(ผูกที่ ๒ ลานที่ ๓ หน้าที่ ๒)

ผู้ประพันธ์ได้น้าเสนอภาพความโกรธของกษัตริย์เวียงจันทน์ และกล่าวถึงความอ่อนแอของทัพ

เวียงจันทน์ โดยการเลือกใช้ค้าว่า แผดฮ้อง อธิบายอาการโกรธพระวอพระตา นอกจากนี้ยังใช้ค้าว่า ยิ่งกว่า

เพื่อเปรียบเทียบความพ่ายแพ้ และยังใช้ค้าว่า อับอายหน้า เพื่อน้าเสนอความอ่อนแอและพ่ายแพ้จนน่าอับอาย
เมื่อนั้น ราชาเจ้า เวียงจันทน์กริ้วโกรธ

โกรธาแท้เสียงแผดฮ้อง บาทาเท้าทืบโฮง

เหตุใด จีงได้ไปนอนเล่น สบายใจกลางท่งใหญ่

คิดว่าเป็นผู้สลาดแท้ ก็มาเป๋ยิ่งกว่าหมา แท้น้อ

เฮ็ดให้อับอายหน้า ฝูงคนในพื้น

โลกเขาได้จาดเว้า เมือหน้าสืบไป แท้แล้ว

เขาซิเย้ยหยันเล่น เศิกเวียงขี้โย่ย
โจ่ยโห่ยหน้า หลับปิ้นต่าวคืน

คันมึงอาสาสู้ ขันไปตามสีก

กูซิยกโทษให้ คราวนี้เทื่อเดียว หั่นแล้ว

แม่นว่า หลบหลีกซ้้า ก็มึงบ่ติดต่อ กันแล้ว

กูซิ ฟันมอดเมี้ยน เป็นหมวดเพื่อกา หั่นแล้ว

(ผูกที่ ๓ ลานที่ ๑ หน้าที่ ๒)
ภาพความอ่อนแอ พ่ายแพ้สงครามของฝ่ายเวียงจันทน์ ผู้ประพันธ์น าเสนอออกมาโดยการใช้

ค าว่า ตกคะมะ ซึ่งหมายถึงพลาดท่าเสียที ดังตัวอย่าง

เมื่อนั้น กองทัพก้้า เวียงจันทน์ตกคะมะ

จักซิเตินไปหน้า คืนหลังบ่เป็นท่า

(ผูกที่ ๓ ลานที่ ๒ หน้าที่ ๑)

พระวอ-พระตาในเอกสารใบลาน