Page 175 - ebook.msu.ac.th
P. 175
อุรังคธาตุ จ.ศ. ๑๑๖๗ (พ.ศ. ๒๓๔๘) 175
ผิว่า โลมกงจิดแก้วดังนั้น ได้ชื่อว่า นัคคะละวิทะนาสา
ผิว่า โลมกงจิดแก้วฮอยปาทลักขนา ก็ได้ชื่อว่า นัคคะละตัปปะวินาสะ
แล
ยามนั้นฝูงสัปปุริสสะทั้งหลาย มีหมื่นหลวงกลางเมืองเป็นเค้า
จีงให้ พันแก้วเมือง ทันเอาพรามมา พราม ๔/๑๙/๒ (นู) ทั้ง ๕ จีงลาพากจาก
พระยาจันทบุรี คืนเมืองสู่จอดตนก็มีแล พันแก่จั่งให้พระยาจันทบุรีว่า
ราชทานนาง ๒ คนแล จักให้เขดแดนบ้านเมืองไว้ จีงให้ฮับเอาราชทานเทิน
ยามนั้นพระยาจันทบุรี คึดฮอด พาลมิจสาวิตกเขาแล้ว ก็แย้มหัว
จีงให้พันแก่ คืนคอบคนทั้งหลายก่อนก็มีแล พระยาจันทบุรี บ่มีหัวใจอัน
หดหย้อ (หดย่อ) ท่ออยู่ ก็มีก็มีหัวใจชื่นบาน ด้วยราชทาน
พระยาสุมิตตธัมมเจ้า ให้นั้นจีงกล่าวคาถา อันได้แต่ส านักอรหันตาสืบค า
สัพพัญญูเจ้านั้นว่า
สัจจะ ภะเณนะ กุ (ช) เชยยัน ทะชา อัปปะสิ (ปัสมิง) ยาจิโต
เอเตหิ ติติหิ ถาโนหิ (ถาเนหิ) คัจเสยยะ เทวานัง สันติเก ดังนี้
ปุคละเพื่อกล่าวยังค า มีสัจจะเที่ยงแท้ ท่านกล่าวฮ้ายก็ดี ปุคละบ่เพิง
เคียด ท่านให้ข้าวของน้อยก็ดี หลายก็ดี เพิงฮับเอา แม่นว่าตัวมีน้อยก็ดี
หลายก็ดี ให้เป็นทานแก่ผู้เข้า ๔/๒๐/๑ มาขอดอมตน ๓ ประกานนี้เทียรย่อม
ได้สู่ สวัร (สวรรค์) เทวโลกแล
ปุคละกท าบุรให้ทาน ฮักสาสีน (ศีล) ควรคมฮบ (เคารพ) ฟังธัมม ควร
ยินดี มีค าสัจจแล อดได้จะฮู้จักคุรท่านกท าแก่ตนแลระนึกคึดเถิงคุรแก้วทั้งมวร
๓ บุรทั้งหลายอันปุคละกท านั้น สัพพัญญูเจ้าทั้งหลายย้องว่าดีมีอานิสงสะผละ
อสงไขยหาที่สุดบ่ได้แก่ปุคละผู้นั้นแท้ดีหลีแล
(อะ) โกเธนะ ชิเน โกธัง อะสาธุ (สาทุง) สาธุนา ชิเน มัจสริยัง
ทาเนนะ ชิเน สัจเจ นาริกะวาทินัง ชิโน (ชิเน) ดังนี้
