Page 69 - ebook.msu.ac.th
P. 69
อุรังคธาตุ จ.ศ. ๑๑๖๗ (พ.ศ. ๒๓๔๘) 69
๒๔๐
จักเป็นบ้านเมืองอันน้อยส่งส่วย แห่งพระยาฝูงมีบุรสมพพานเหดว่าพระ
ตถาคตได้อธิฏฐานฮอยไว้ในหินพระยาปาตัวน้อยได้ฮอยฮักสาแล
พระเจ้าท านวยนี้แล้วอว่ายหน้าจีงเมืองจุลลณีพรมมทัด เมืองอินท-
ปัฏฐนคร
๒๔๑
เจ้าอานนเยียวว่า จักใค่ไปเมือง ๆ อัน (นั้น) แลบ่ไป เจ้าอานนจีง
๒๔๒
ไหว้ว่าพระพุทธเจ้า (ว่า) พาก จากภูก าพ้านี้ไปมิตตาที่ใดนั้นก็ข้าจา
ดูราอานนตถาคตจักไปสุมฮอยปาทแคมหนองหานหลวงพุ้นแล
(มะหาสุระวาปิอะถะ) สะโมหะนะสุวัณณะภิงคะลัง มีพระยาตนนึงชื่อว่า
๒๔๓
สุวัณณภิงคละ อันมีกระโจมหัวค้า สังวานค้าทั่วตนทั้งมวรแลมีน ้าเต้า
ค้าใหย่นัก กินเมืองหนองหานหลวงที่นั้นแล
พระพุทธเจ้าสระเด็ดจจจากภูก าพ้าไปฮอดแคมน้ าที่นึงค้างกาง
๒๔๔
ทาง (เวลานั้น) ยังมีนาคตัวนึงชื่อว่าโทนาค (โททะนาค)เป็นเชื้อวงสา ๑/๒๐/
๒ (เข) พระยาสีสุทโธแต่ชาตติก่อนเมื่อยามเป็นคนพุ้นตายกับด้วยโกธะมากนัก
จีงได้เกิดเป็นนาคน้ าชื่อว่าโททะนาคคว่าเลียบแคมน้ ากินปาหั้นแล พระพุทธเจ้า
ตนตรัสสรู้ยังเหดจีงมิตตาว่าโททะนาค
ดูรานาคน้ าท่านอย่าได้ถือหาบอันหนักเทิน นาคตัวนั้นได้ยินก็เพิงว่า
๒๔๖
๒๔๕
ปุคละผู้ใดมาฮู้จักยังชื่อแห่งกูแล ตอย เติน นี้จา เพิงว่ากูเข้าไปดูแลนาค
๒๔๐
หมายถึง ข้าวของเงินทองที่คนเมืองขึ้น จะต้องส่งให้แก่เมืองที่ตนขึ้น
๒๔๑
ผิว่า, ชะรอยว่า-ผู้ปริวรรต
๒๔๒
พราก-ผู้ปริวรรต
๒๔๓
หมายถึง ชฎา หมวกส าหรับประดับศีรษะ ใช้เป็นเครื่องยศพระราชา มหากษัตริย์
๒๔๔
ใบลานจาร 8k”dMk” (คางกฺทาง), ค้างกลางทาง, ขวางกลางทาง
๒๔๕
หมายถึง ตอแย, แหย่เย้า, ยั่ว
๒๔๖
หมายถึง ร้อง
