Page 109 - ebook.msu.ac.th

๑๐๐

มึนเมื่อยเนื้อ บ่มีฮู้เมื่อคีง

พอเมื่อเดิกประมาณได้ สามยามใกล้ซิฮุ่ง

สะดุ้งตื่น เสียงย้านท่งเยือน

ทั้งรี้พลเขาฆ่า ทั้งเฮาปานขอนไฮ

เหตุว่าหลอนยามหลับ บ่ฮู้การเหนือใต้

คันว่า เสียพลแล้ว ข้าพระบาททั้งสอง

พากันลอยนที ข้ามแม่ของทูลไท้

ข้าน้อยขอตามแก้ เอาหัวมาทูลบาท

แม่นว่า เสียเทื่อนี้ อย่าเลี้ยงให้เหยียบดิน ข้าน้อยทอน
เมื่อนั้น ราชาเจ้า เวียงจันทน์กริ้วโกรธ

โกรธาแท้เสียงแผดฮ้อง บาทาเท้าทืบโฮง

เหตุใด จีงได้ไปนอนเล่น สบายใจกลางท่งใหญ่

คิดว่าเป็นผู้สลาดแท้ ก็มาเป๋ยิ่งกว่าหมา แท้น้อ

เฮ็ดให้อับอายหน้า ฝูงคนในพื้น

โลกเขาได้จาดเว้า เมือหน้าสืบไป แท้แล้ว

เขาซิเย้ยหยันเล่น เศิกเวียงขี้โย่ย
โจ่ยโห่ยหน้า หลับปิ นต่าวคืน

คันมึงอาสาสู้ ขันไปตามสีก

กูซิยกโทษให้ คราวนี้เทื่อเดียว หั่นแล้ว

แม่นว่า หลบหลีกซ้ า ก็มึงบ่ติดต่อ กันแล้ว

กูซิ ฟันมอดเมี้ยน เป็นหมวดเพื่อกา หั่นแล้ว

บั้นกษัตริย์เมืองเวียงจันทน์สั่งให้เตรียมทัพเพื่อสู้รบกับหนองบัวลุ่มภู

อย่าได้ยั้งอยู่ช้า ให้โดยฮีบเตินพล

อย่าให้กายเจ็ดวัน ออกน าตีต้อน

เกณฑ์พลอย่าหน่อย สองหมื่นเป็นประทัด

ให้ฮีบเดินพลันเร็ว ด่วนน าทลายม้าง

พระวอ-พระตาในเอกสารใบลาน