Page 95 - ebook.msu.ac.th
P. 95
อุรังคธาตุ จ.ศ. ๑๑๖๗ (พ.ศ. ๒๓๔๘) 95
๓๙๐
๓๘๙
ยามนั้นมหากัสสัปปะเถรเจ้าแกวด กดหมาย ฮู้ด้วยปะริสัญจิต-
๓๙๒
๓๙๑
ตะญาณในใจแห่งพระยาทั้ง ๒ เจ้าบ่ให้จิดกระด้าง หดหย้อ จีงให้มีใจ
๓๙๔
๓๙๓
ชื่นบานงามดี จีงให้ท้าวพระยาทั้ง ๕ เข้าสังสันทนาจากัน ในท่้ากลาง
อรหันตเจ้าทั้งหลายแล
มหากัสสัปปะเจ้ากล่าวปัณหาพระยาธัมมว่า
๓๙๖
๓๙๕
เขือ ไป ขา มา ขาไป ๒/๑๕/๑ เขือมา ดังนี้
จีงขอดเป็นคาถาพระยาธัมมไว้กับปัณหาเพื่อเล้าโลมพระยาทั้ง ๕ ว่า
คัจสันติ นะระคัจสันติ โกเว นะระโกเว เยยา (เญยยา) นะระเยยา
(นะระเญยยา) สากันติ นะรัสสากันติ โจรัง นะระโจรัง เถโน นะระเถโน
นะรา นุเร นุเร
๓๙๗
มหากัสสัปปะเจ้าให้พระยาทั้ง ๕ ถัดเข้าใก้กันจน สว่าง ค าเคียดแล
จาถ้อยค าซึ่งกันแลกันไปมา เจ้าหลิงเห็นอันพระยาสุวัณณภิงคละ
๓๘๙
หมายถึง รับรู้
๓๙๐
กฎหมาย-ผู้ปริวรรต
๓๙๑
จิตกระด้าง-ผู้ปริวรรต
๓๙๒
เล็กลง-ผู้ปริวรรต
๓๙๓
สังสันทนาพูดจากัน-ผู้ปริวรรต
๓๙๔
ท่ามกลาง-ผู้ปริวรรต
๓๙๕
หมายถึง บุคคลที่เราพูดด้วย
๓๙๖
หมายถึง เขา สรรพนามบุรุษที่ ๓
๓๙๗
ส่วง หมายถึง คลาย
