Page 8 - ebook.msu.ac.th
P. 8
8 ณรงค์ศักดิ์ ราวะรินทร์
(บ้านท่ง) ยกเป็นเมืองท่ง ตั้งอยู่ริมน้ำาเสียว (ปัจจุบันอยู่ในเขตพื้นที่อำาเภอสุวรรณภูมิ
จังหวัดร้อยเอ็ด)
เมืองท่ง หรือ เมืองทุ่ง ซึ่งต่อมาเมื่อย้ายที่ตั้งเมืองมาอยู่บริเวณ ดงท้าวสาร
แล้วจึงเรียกว่า เมืองสุวรรณภูมินี้ น่าจะเป็นเมืองหลักสำาคัญที่น่าจะเกี่ยวข้องกับ
การมีอุรังคธาตุ ฉบับ จ.ศ. ๑๑๖๗ นี้ก็ได้ ?
กล่าวคือเมื่อราว พ.ศ. ๒๓๐๖-๒๓๑๐ เมืองท่งที่ตั้งริมฝั่งแม่น้ำาเสียว
ได้ตกอยู่ในอำานาจกรุงศรีอยุธยา ขาดจากอำานาจปกครองนครจำาปาศักดิ์
สืบเรื่อยมาจนถึงสมัยกรุงธนบุรี ครั้นเมื่อได้ย้ายที่ตั้งเมืองใหม่ไปอยู่ที่บริเวณ
ดงท้าวสารในปี พ.ศ. ๒๓๑๙ ในชื่อใหม่ว่า เมืองสุวรรณภูมิ (ปัจจุบันคือที่ตั้งอำาเภอ
สุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด) พระรัตนวงศา (ท้าวเชียง) เจ้าเมือง ก็ยังได้มีการสร้าง
วัดสำาคัญประจำาเมืองขึ้น ๒ วัด คือ วัดกลาง และ วัดใต้
ส่วนท้าวทน ผู้เป็นอา (อาว) ของท้าวเชียง เจ้าเมืองสุวรรณภูมินั้น
ได้แยกตัวไปตั้งที่บ้านกุ่มร้าง เป็นเมืองร้อยเอ็ด เป็นที่พระขัติยวงศา ตั้งแต่
ปี พ.ศ. ๒๓๑๘ แล้ว
ในช่วงปี พ.ศ. ๒๓๑๘-๒๓๑๙ นี้ มีบันทึกว่า อำานาจของกรุงธนบุรีได้
กำาหนดปันเขตแดนเมืองสุวรรณภูมิ กับเมืองร้อยเอ็ด ที่น่าสนใจ เพราะมีปรากฏ
ชื่อสถานที่หลายแห่งที่ชวนให้คิดว่า น่าจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับแหล่งที่มา
ของต้นฉบับ อุรังคธาตุ จ.ศ. ๑๑๖๗ (พ.ศ. ๒๓๔๘) อยู่บ้าง คือ
ปันเขตเมืองสุวรรณภูมิตั้งแต่ ถ้ำาเต่า เหวฮวด... บึงกุย ศาลาอีเก้ง ภูเมง...
และปันเขตเมืองร้อยเอ็ดที่มีชื่อ... ฝายพระยานาค ภูเมง... มาประจบ
หนองแก้ว ศาลาอีเก้ง มา บึงกุย นี้เป็นอาณาเขตร้อยเอ็ด
ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๓๓๕ หลังเหตุการณ์ปราบกบฏอ้ายเชียงแก้ว ตำาบล
เขาโอง แขวงเมืองโขง ในปี พ.ศ. ๒๓๓๔ แล้ว ทางกรุงเทพฯ จึงได้ตั้งเมือง
อุบลราชธานี ให้ท้าวคำาผง คือพระประทุมสุรราชเป็นที่ประทุมวรราช สุริยวงศ์
เจ้าเมืองอุบลราชธานี ก็ได้มีบันทึกการปันเขตแดนเมืองอุบล เมืองสุวรรณภูมิ
และเมืองขุขันธ์ โดยปันให้เมืองสุวรรณภูมิ
